Kim jest CRACKER

Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy wyraźnie zaznaczyć, że słowo „haker” w masowych mediach jest inaczej rozumiane niż w społeczności IT. Media powszechnie używają go wobec osób łamiących zabezpieczenia systemów komputerowych, co w słownictwie informatycznym określa się mianem „crackingu”, a osoby łamiące te zabezpieczenia mianem „crackerów”. Formalnie zaś definicja hakera określa osobę, która uzyskuje nieuprawniony dostęp do zasobów komputerowych/systemu.

Osoby lub grupy, które obecnie w języku potocznym utożsamiamy z hakerami to:

Script kiddie – ich aktywność sprowadza się wyłącznie do pobrania gotowych programów czy narzędzi i używania ich w celu wykonania ataku. Nie znają szczegółów technicznych tego co zamierzają robić, a tym bardziej nie tworzą samodzielnie żadnych narzędzi. Ta grupa niestety bardzo szybko rośnie, ponieważ w sieci pojawiło się całe portfolio programów czy usług, które można zakupić.

Scammerzy – to przestępcy podszywający się pod sklepy, firmy kurierskie, urzędy czy serwisy z ogłoszeniami a nawet loterię szczepionkową. Dodatkowo posługują się portalami społecznościowymi, celując tam gdzie informacje bardzo szybko się rozchodzą. Oszustwo polega na wzbudzeniu zaufania u drugiej osoby, dzięki czemu możliwe jest łatwe sterowanie jej wyborami i zmuszenie do powierzenia np. swoich pieniędzy czy danych osobowych. Oszust w korespondencji obiecuje coś, na co liczy druga strona.

Haktywiści – obecnie najpopularniejszą jest grupa Anonymous, która nie ma przywódcy, a jej działania są bardzo spontaniczne. To międzynarodowa społeczność, która poprzez ataki w sieci (najczęściej DDoS) okazuje swój protest w jakiejś sprawie. W Polsce najbardziej znanym był protest w sprawie ACTA, podczas którego atakowane były rządowe witryny internetowe czy też strona www policji. Haktywiści mieli olbrzymi udział np. podczas rewolucji w Egipcie i innych krajach północnej Afryki.

Wojskowi hakerzy – każdy szanujący się kraj tworzy specjalne grupy operacyjne, których celem jest aktywność w Internecie. Takie grupy specjalizują się we włamywaniu się do obcych, rządowych baz danych, do urzędowych sieci komputerowych innych krajów, a ostatnie przypadki z pokazują, że działalność takich grup może mieć wpływ nawet na wyniki wyborów. Dysponują praktycznie nieograniczonym budżetem, w szczególności gdy operują w obszarach uznawanych za bezpieczeństwo państwa. Miejmy nadzieję, że niebawem pojawi się również cyber policja, która będzie eliminować zagrożenia tak jak ten pan: https://tiny.pl/97xhc

Cyberterroryści – działania tej grupy coraz częściej pojawiają się w nagłówkach serwisów informacyjnych. Internet nie ma granic, tym samym można wykonywać cały szereg czynności, których celem jest wyrządzenie szkody ludziom lub systemom w innym kraju. Aktywność takiej grupy może skutkować np. wyłączeniem sieci energetycznej, wodociągowej lub roponośnej.

Najemnicy – zajmują się dystrybucją złośliwego oprogramowania jako usługi (Malware as a Service). Tym samym nie trzeba znać się na żadnych technologiach, wystarczy poczekać na wynik zamówionego działania.

Piraci – wchodzą w posiadanie treści cyfrowych takich jak programy, filmy lub gry, z zamiarem dalszego kopiowania i upublicznienia ich poza oficjalnymi kanałami dystrybucji.

Etyczni Hakerzy – podstawową cechą etycznych hakerów jest działanie zgodnie z prawem. Profesjonaliści z tego zakresu budują i zabezpieczają ogromne infrastruktury sieciowe, sami konstruują narzędzia do ochrony i ataków cybernetycznych, analizują malware czy mają status badaczy naukowych w dziedzinie bezpieczeństwa. Wiele z etycznych hakerów zajmuje się również analizą ryzyka w mniejszych i większych organizacjach, organizacją kampanii informacyjnych czy edukacją kadr. Etyczny haker może również oferować usługi konsultacji z zakresu cyberbezpieczeństwa lub audytów bezpieczeństwa. Specjalnie dla nich wiele firm tworzy programy bug bounty w których nagradza 5 czy 6 cyfrowymi wypłatami za znalezienie luki w zabezpieczeniach lub potencjalnej podatności na atak. Jest jeden warunek, należy zgłaszać to bezpośrednio do administratorów i dzielić się informacjami szerzej dopiero po „załataniu” dziury.